Marso 23, 2019. Sabado. Ika-2 Linggo ng Kwaresma.
Salmo 103: Ang ating mahabaging Diyos ay nagmamagandang-loob.
Unang Pagbasa: Mikeas 7:14-15, 18-20
Yahweh, patnubayan mong gaya ng isang pastol ang iyong bayan, ang bayan na iyong pinili. Bagama’t sila’y nag-iisa sa ilang, napapalibutan naman sila ng masasaganang lupain. Hayaan mo silang manirahan at manginain sa sariwang pastulan ng Bashan at Gilead gaya noong unang panahon.
Magpakita ka sa amin ng mga kamangha-manghang bagay tulad noong ilabas mo sa Egipto ang iyong bayan.
Wala nang ibang diyos na tulad mo, O Yahweh.
Pinapatawad mo ang mga kasalanan ng mga nakaligtas sa bayan mong pinili. Hindi nananatili ang iyong galit magpakailanman. Sa halip ay ipinadarama mo sa kanila ang tapat mong pag-ibig.
Muli mo kaming kaaawaan. Tatapakan mo ang aming mga kasalanan at ihahagis sa kalaliman ng dagat.
Patunayan mo ang iyong katapatan sa bayan ni Jacob at ang iyong pag-ibig sa angkan ni Abraham, gaya ng iyong ipinangako sa aming mga ninuno mula pa noong unang panahon.
Ebanghelyo: Lucas 15:1-3, 11-32
Isang araw, ang mga maniningil ng buwis at ang mga makasalanan ay lumapit kay Jesus upang makinig. Nagbulung-bulungan naman ang mga Pariseo at mga tagapagturo ng Kautusan. Sabi nila, “Ang taong ito’y nakikisama sa mga makasalanan at nakikisalo sa mga ito.”
Dahil dito, sinabi sa kanila ni Jesus ang talinhagang ito.
Sinabi pa ni Jesus, “May isang tao na may dalawang anak na lalaki. Sinabi sa kanya ng bunso, ‘Ama, ibigay na po ninyo sa akin ang mamanahin ko.’ At hinati nga ng ama ang kanyang ari-arian.
Pagkalipas ng ilang araw, ipinagbili ng bunso ang kanyang kaparte at nagpunta siya sa malayong lupain. Nilustay niya roon sa pamamagitan ng mga bisyo ang lahat niyang kayamanan. Nang maubos na ito, nagkaroon ng matinding taggutom sa lupaing iyon, kaya’t siya’y nagsimulang maghirap.
Namasukan siya sa isang tagaroon, at siya’y pinagtrabaho nito sa isang babuyan. Sa tindi ng kanyang gutom, at dahil sa wala namang nagbibigay sa kanya ng pagkain, halos kainin na niya ang mga bungangkahoy na kinakain ng mga baboy.
Ngunit napag-isip-isip niya ang kanyang ginawa at nasabi niya sa sarili, ‘Labis-labis ang pagkain ng mga alila ng aking ama, samantalang ako’y namamatay dito sa gutom!
Babalik ako sa aking ama at sasabihin ko sa kanya, “Ama, nagkasala po ako sa Diyos at sa inyo. Hindi na po ako karapat-dapat na tawaging anak ninyo; ibilang na lamang ninyo akong isa sa inyong mga alila.”’ At siya’y nagpasyang umuwi sa kanila.
“Malayo pa’y natanaw na siya ng kanyang ama, at dahil sa matinding awa ay patakbo siyang sinalubong, niyakap, at hinalikan.
Sinabi ng anak, ‘Ama, nagkasala po ako sa Diyos at sa inyo. Hindi na po ako karapat-dapat na tawaging anak ninyo.’
Ngunit tinawag ng ama ang kanyang mga alila, ‘Madali! Kunin ninyo ang pinakamagandang damit at bihisan ninyo siya. Suotan ninyo siya ng singsing at bigyan ninyo siya ng sandalyas.
Katayin ninyo ang pinatabang guya at tayo’y magdiwang. Sapagkat ang anak kong ito ay namatay na, ngunit siya ay nabuhay; nawala, ngunit muling natagpuan.’ At sila nga’y nagdiwang.”
“Nasa bukid noon ang anak na panganay. Nang umuwi ito at malapit na sa bahay, narinig nito ang tugtugan at sayawan.
Tinawag niya ang isang utusan at tinanong, ‘Bakit? Ano’ng mayroon sa atin?’ ‘Dumating po ang inyong kapatid!’ sagot ng alila. ‘Ipinapatay po ng inyong ama ang pinatabang guya dahil ang inyong kapatid ay nakabalik nang buháy at walang sakit.’
Nagalit ang panganay at ayaw niyang pumasok sa bahay. Pinuntahan siya ng kanyang ama at pinakiusapan. Ngunit sumagot siya, ‘Pinaglilingkuran ko kayo sa loob ng maraming taon at kailanma’y hindi ko kayo sinuway. Ngunit ni minsa’y hindi ninyo ako binigyan ng kahit isang maliit na kambing para magkatuwaan kami ng aking mga kaibigan.
Subalit nang dumating ang anak ninyong ito, na lumustay ng inyong kayamanan sa masasamang babae, ipinagpatay pa ninyo siya ng pinatabang guya!’
Sumagot ang ama, ‘Anak, lagi kitang kapiling at ang lahat ng aking ari-arian ay sa iyo. Nararapat lang na tayo’y magsaya at magdiwang, sapagkat patay na ang kapatid mo, ngunit nabuhay; nawala, ngunit muling natagpuan.’”
Pagninilay:
Isang napakagandang pagtatagpo ang ating natunghayan ngayong araw na ito sa ebanghelyo. Ito ang isa sa pinakakilalang istorya na tinatawag na “The Prodigal Son” sa wikang ingles. Bakit nga ba naging popular sa atin itong parabula na ito?
Lahat tayo ay tila nakaka-ugnay sa alibughang anak na ito. Sa tuwing tayo’y nagkakasala, tayo ay napapariwara. Tulad niya, pinipilit din nating gamitin ang grasya na ibinigay ng Panginoon sa mga walang katuturang mga bagay.
Subalit ang ating Ama sa langit ay katulad ng ama din na ito sa ating ebanghelyo. Hindi niya binibilang ang ating mali. Ni hindi siya nagagalit sa atin. Hindi rin mapagparusa tulad ng ating inaakala. Bagkus, sa tuwing tayo’y aalis lagi siyang naghihintay sa atin upang tayo’y bumalik sa kanya. Sa halip, habang tayo’y mas nagkakasala, mas lalo tayong yayapusin ng kanyang pag-ibig upang bumalik sa kanya. Ganito ang ating Ama sa Langit at ang kanyang walang hanggang awa.
Sadyang nakakaantig ng puso na malaman nating mayroon tayong amang nagmamahal sa atin ng ganito.
Tanggap niya tayo anupaman tayo. Tayo ang unang umiiwan sa kanya ngunit kahit kailan ay hindi niya tayo naiwan. Kung gayon, tanungin mo rin ang iyong sarili. Pipiliin mo bang magtiis sa kasalanan o sa isang buhay na puno ng pagkabagabag at pag-aalala, kung maari namang tayo’y magbalik sa Panginoon at siya ang magbibigay sa atin ng lahat ng ating kailangan?
Sa anong paraan ba tayo nakakasalamin sa pagkatao ng anak na naglayas sa ama? Ano ang pumipigil sa atin upang magbalik sa kanya?
Tayo’y manalangin, magsisi at mangumpisal ng ating mga kasalanan habang may oras pa. Dito magsisimula ang ating bagong buhay tulad ng alibughang anak.
Pagnilayan natin ito. Amen. +
Pagpalain nawa tayo ng Mapagmahal at Makapangyarihang Diyos ngayon at magpakailanman. Amen +
Maraming Salamat sa Inyong Pagsubaybay!
Tulungan ninyo kaming ipamahagi ang Salita ng Diyos sa pamamagitan ng pag-CLICK at SHARE nito. I-TAG na rin ang inyong mga kaibigan sa post na ito!
Copyright Reflections Written By: FMM. FrancesMaryMargaret.
