Setyembre 23, 2018. Ika-25 Linggo ng Karaniwang Panahon.
Salmo 54: Ang D’yos ang s’yang tumutulong at sa aki’y magtatanggol.
Unang Ebanghelyo: Karunungan 2:12, 17-20
Tambangan natin ang mga taong matuwid, sapagkat hadlang sila sa ating mga balak. Ipinamumukha nila sa atin ang pagsuway sa kautusan, at sinasabing tayo’y nagkasala laban sa ating kaugalian.
Tingnan natin kung ang sinasabi nila’y magkakatotoo, kung ano ang mangyayari sa kanila pagkamatay nila.
Kung ang mga matuwid ay anak nga ng Diyos, sila ay tutulungan niya at ililigtas sa mga kaaway.
Subukin natin silang kutyain at pahirapan, upang malaman natin kung hanggang saan ang kanilang kabutihang-loob, at kung hanggang kailan sila makakatagal.
Subukin nating ilagay sila sa bingit ng kamatayan, dahil ang sabi nila ay iingatan sila ng Diyos.”
Ikalawang Pagbasa: Jaime 3:16-4:3
Sapagkat saanman naghahari ang inggit at makasariling hangarin, naghahari din doon ang kaguluhan at lahat ng uri ng masamang gawa.
Ngunit ang may karunungang mula sa Diyos, una sa lahat, ay malinis ang pamumuhay, maibigin sa kapayapaan, mahinahon, mapagbigay, mahabagin, masipag sa paggawa ng mabuti, hindi nagtatangi at hindi nagkukunwari.
Namumunga ng katuwiran ang binhi ng kapayapaang itinatanim ng taong maibigin sa kapayapaan. Saan nanggagaling ang inyong mga alitan at pag-aaway? Hindi ba’t nagmumula iyan sa masasamang nasa na naglalaban-laban sa inyong kalooban?
Mayroon kayong minimithi ngunit hindi ninyo makamtan, kaya’t papatay kayo kung kailangan, mapasainyo lamang iyon. May mga bagay na gustung-gusto ninyo ngunit hindi ninyo maangkin, kaya kayo’y nagkakagalit at naglalaban-laban. Hindi ninyo nakakamtan ang inyong minimithi dahil hindi kayo humihingi sa Diyos.
At humingi man kayo, wala rin kayong natatanggap dahil hindi tama ang inyong layunin. Humihingi kayo upang mapagbigyan ang inyong kalayawan.
Ebanghelyo: Marcos 9:30-37
Pag-alis nila roon, nagdaan sila sa Galilea. Ayaw niyang malaman ng mga tao ang kanyang kinaroroonan, dahil tinuturuan niya noon ang kanyang mga alagad na ang Anak ng Tao ay ipagkakanulo sa mga tao at papatayin, ngunit siya’y mabubuhay muli pagkatapos ng tatlong araw.
Ngunit hindi nila naunawaan ang kanyang sinabi, at natatakot din naman silang magtanong sa kanya.
Dumating sila sa Capernaum. Nang sila’y nasa bahay na, tinanong ni Jesus ang kanyang mga alagad, “Ano ang pinagtatalunan ninyo sa daan?” Hindi sila makasagot sapagkat ang pinagtatalunan nila’y kung sino sa kanila ang pinakadakila.
Naupo si Jesus, tinawag ang Labindalawa at sinabi sa kanila, “Ang sinumang nagnanais maging una ay dapat maging huli sa lahat, at maging lingkod ng lahat.”
Tinawag niya ang isang maliit na bata at pinatayo sa harapan nila. Pagkatapos, kinalong niya ito at sinabi sa kanyang mga alagad, “Ang sinumang tumatanggap sa isang maliit na batang tulad nito alang-alang sa aking pangalan ay tumatanggap sa akin; at ang sinumang tumatanggap sa akin ay hindi lamang ako ang kanyang tinatanggap kundi pati na rin ang nagsugo sa akin.”
Pagninilay:
“Ano ba ang matututunan natin sa mga bata, samantalang tayong matatanda pa nga ang nagtuturo sa kanila?” Sambit ng ilan. Ngunit kung ating oobserbahan ang mga bata ay sila mismo ang mapapaalala sa atin ng mga bagay na nakalimutan na natin bilang mga nakakatanda.
Halimbawa na lamang, ang pagiging maligaya sa mga simpleng bagay. Noong bata pa tayo, isang lobo o paboritong kendi lang ay sapat na. Ngunit bakit kaya ngayong matanda na tayo ay kahit ilan ang ari-arian ay hindi makuntento sa buhay? Bakit noon ang daling sumaya, ngayon parang mahirap na?
Pangalawa, ang mga bata ay alam dumepende at humingi sa magulang. Malingat lang saglit ay hinahanap na agad ang ama o ina at tila hindi mabubuhay nang wala sila sa piling ng bata. Malambing ang mga ito at madaling makinig sa mga nakakatanda. Kapag natuturuan habang maliit pa ay ito ang kanilang magiging sandigan paglaki.
Tayo naman ay madalas makalimutan na mayroon pala tayong Ama sa Langit – Amang laging naghihintay sa atin. Madalas tayong mag-isip na kaya natin ang lahat dahil marami na raw karanasan ngunit ang totoo niyan ay wala tayong kayang gawin kung wala ang Diyos.
Madalas, isa sa ating mga pagkakamali at pinag-uugatan ng kasalanan ay ang pagiging mataas ang tingin sa sarili. Tandaan natin na kung akala natin tayo’y hindi na nagkakamali ay ito na ang tanda ng pagiging mapagmataas natin. Ito ang nagiging sanhi upang manghusga at mamintas tayo ng iba o hihalin ang iba pababa na nakakasakit sa ating sarili at sa kapwa.
Maging ang mga apostoles ay nagtalo ukol dito. Ngunit ang tunay na daan sa pagkadakila ay ang pagiging mababa, simple, at mapagtiwala sa Diyos. Gaya ng isang bata na hindi inilalagay ang sarili bilang mataas, sapagkat alam niya ang kanyang kakulangan.
Ganito rin sana tayo. Sapat nang makapaglingkod at makapagbigay sa kapwa – ito ang tunay na lakas at pag-ibig. Kahit sino ay maaring maging sakim at magpursigi ng kanya-kanyang interes. Ngunit hindi lahat ay kayang magsakripisyo, magtiyaga, o magtiis alang-alang sa kapakanan ng iba. Ano ang iyong pipiliin?
Ngunit alam nating kinalulugdan ng Diyos ang mga taong ibinababa ang sarili sa kanyang harapan. Dahil kung saan tayo mas nangangailangan, doon natin mas mararamdaman ang grasya at biyaya ng Diyos. Kung iniisip na nating kaya natin ang lahat, saan pa lulugar ang Diyos sa ating buhay?
Ngunit kung dudulog tayo sa kanya tulad ng isang batang paslit sa kanyang Ama ay sasamahan tayo ng Diyos ano man ang dumating sa buhay. Hindi naman mawawala ang mga suliranin sa buhay ngunit makakaasa tayo sa Diyos na Buhay na siyang magliligtas sa atin sa lahat ng pagdaraanan natin.
Panalangin: Panginoon, turuan mo ang aking puso na maging kalugud-lugod sa iyo. Gabayan mo ako at ang lahat ng aking mahal sa buhay upang ibigin ka at ang aming kapwa ayon sa iyong kalooban.
Amen. +
Pagpalain nawa tayo ng Mapagmahal at Makapangyarihang Diyos ngayon at magpakailanman. Amen +
Maraming Salamat sa Inyong Pagsubaybay!
Tulungan ninyo kaming ipamahagi ang Salita ng Diyos sa pamamagitan ng pag-CLICK at SHARE nito. I-TAG na rin ang inyong mga kaibigan sa post na ito!
Copyright Reflections Written By: Admin. FMM Francesca Maria Margarita
