Oktubre 4, 2018. Huwebes. Ika-26 Linggo ng Karaniwang Panahon.
Salmo 27: Makikita ang Maykapal sa kanyang lupang hinirang.
Unang Pagbasa: Job 19:21-27
Mga kaibigan ko, sa akin sana’y mahabag; kamay na ng Diyos ang sa aki’y humahampas. Bakit n’yo ako inuusig tulad ng ginagawa ng Diyos? Di pa ba kayo masaya sa kahirapan kong lubos?
“Ang mga salita ko sana’y maisulat at maitala sa isang buong aklat! At maiukit sa bato itong mga sinabi ko upang habang panaho’y mabasa ng mga tao.
Ngunit alam kong di natutulog ang aking Tagapagligtas, na magtatanggol sa akin pagdating ng wakas. Pagkatapos na maubos itong aking buong balat, makikita ko ang Diyos kahit laman ay maagnas.
Siya’y aking mamamasdan, at mukhaang makikita; siya’y makikilala nitong aking mga mata. Ang puso ko’y nananabik na masdan ko na siya.
Ebanghelyo: Lucas 10:1-12
Pagkatapos nito, pumili ang Panginoon ng pitumpu’t dalawa. Sila ay isinugo niya nang dala-dalawa sa bawat bayan at pook na pupuntahan niya. Sinabi niya sa kanila, “Napakarami ng aanihin ngunit kakaunti ang mga mag-aani. Idalangin ninyo sa may-ari ng aanihin na magpadala siya ng mga mag-aani.
Sige pumunta na kayo! Isinusugo ko kayong parang mga tupa sa gitna ng mababangis na asong-gubat. Huwag kayong magdala ng lalagyan ng pera, bag, o sandalyas. Huwag na kayong makikipagbatian kaninuman sa daan.
Pagpasok ninyo sa alinmang bahay, sabihin muna ninyo, ‘Maghari nawa ang kapayapaan sa bahay na ito!’ Kung maibigin sa kapayapaan ang nakatira roon, tatanggapin nila ang kapayapaan ninyo; ngunit kung hindi, babalik sa inyo ang inyong kapayapaan.
Makituloy kayo sa bahay na iyan at huwag kayong magpapalipat-lipat ng tinutuluyan. Kainin ninyo at inumin ang anumang ihain sa inyo sapagkat ang manggagawa ay may karapatang tumanggap ng sweldo.
Kapag tinanggap kayo sa alinmang bayan, kainin ninyo ang anumang ihain sa inyo. Pagalingin ninyo ang mga maysakit at sabihin sa mga tagaroon, ‘Malapit na kayong pagharian ng Diyos.’
Ngunit kung hindi kayo tanggapin sa isang bayan, pumunta kayo sa mga lansangan nito at sabihin, ‘Pati ang alikabok ng inyong bayan na dumikit sa aming mga paa ay ipinapagpag namin bilang babala sa inyo.
Ngunit pakatandaan ninyo, nabigyan na kayo ng pagkakataong mapagharian ng Diyos!’ Sinasabi ko sa inyo, sa Araw ng Paghuhukom ay higit na mabigat ang parusang igagawad sa mga mamamayan ng bayang iyon kaysa sa parusang dinanas ng mga taga-Sodoma!”
Pagninilay:
Pag-asa ang isang bagay na nagsisilbing ating tulay mula sa isang madilim na bahagi ng buhay na pinagdaraanan tungo sa liwanag na ating patutunguhan. Dahil ang buhay ay isang paglalakbay. Minsan ito’y pakikibaka o pakikipaglaban sa kabila ng ating mga iniintindi sa buhay. Kailangan ng sarili nating pagsisikap upang makamtan ang ating mahahalagang pakay sa buhay. Ngunit kanino o saan ba umiikot ang buhay? Sa Diyos ba o sa sarili? Sa Diyos ba o sa mundo? Kanino ba at saan?
Ang mundo ay tila isang malawak na taniman. Marami sanang aanihin na mga taong maniniwala sa Diyos at magiging mabuting tagasunod niya kaya lamang kulang ang mga taong “magtatanim” ng Salita ng Diyos. Sino ba ang mga ito? Mga pari ba at mga relihiyoso? Hindi lamang po. Ang sagot ay tayong lahat na Kristiyano. Nabinyagan sa kanyang simbahan at kumakain ng kanyang dugo at laman.
Ngunit bakit kaya nasabi ni Jesus na kakaunti ang umaani? Dahil tayo mismong mga miyembro ng simbahan ay nakakaligtaan ang isa pang ating mahalagang papel na ginagampanan bilang Anak ng Diyos – ang pagiging alagad ni Kristo at tapaghatid ng Mabuting Balita. Para sa karamihan, sapat na ang magdasal, magsimba, magbasa ng Salita ng Diyos pero hindi naman natin ito ibinabahagi sa iba.
Sa atin bang sariling pamilya o bahay, nasubukan na ba nating hikayatin sila? O hindi tigilan na sila’y makilala rin ang Diyos kahit pa sa umpisa’y tila ayaw nila at hindi sila interesado? Dapat nating ibinabahagi sa lahat ng tao sa ating buhay ang Kaharian ng Diyos. Magsimula sa taong nasa paligid natin at naabot ng ating mga kamay – anumang buhay ang ating pinipili. Hindi lamang para kimkimin o itago ang Salita ng Diyos para lamang sa sarili. Hindi lamang mga pari at relihiyoso ang may tungkulin nito ngunit lalung-lalo na sa mga laiko na pinakamalaking bahagi ng simbahan. Lalo ang mga magulang ngayon na dapat nag-aakay sa kanilang mga anak sa Diyos, mula pa lamang maliit, kahit pa ito ay maraming hirap na daranasin. Huwag nating sukuan ang ating mga mahal natin sa buhay upang mapalapit sa Diyos.
Kaya naman si Jesus ay maraming mga bilin sa kanyang alagad na isinugo upang maghatid ng Mabuting Balita sa mga bayan. Ito rin ay ating mapagninilayan at magagamit natin sa ating kanya-kanyang buhay. Tayong lahat bilang Kristiyano at taga-sunod ni Jesus ay mayroon ding misyon magpahayag ng kanyang mabuting balita – sa salita man o sa gawa, sa pakikitungo natin sa ating kapwa. Balikan natin ang mga mahahalagang sinabi ng Panginoon na dapat nating tandaan.
Una ay ang pokus ng ating buhay. Nagbilin ang Diyos na huwag magdala ng sobrang bagahe. Marami sa atin ay maraming pinagkakaabalahan ngunit mayroon bang direksyon ang ating buhay? Ang mga ito nga ba ay mahalaga? Nakakakain nga sa labas, sagana sa damit at pagkain, may kasiyahan sa pamilya – mga bagong laruan, pelikula at nakakapunta sa galaan ngunit nakaligtaan na ang pinakamahalagang bagay – ang presensiya ng Panginoon sa hapagkainan at sa buhay. Ang pagdarasal, ang pagbabahagi ng Salita ng Diyos ay walang bayad. Taimtim lamang manalangin at katukin ang Diyos sa ating mga puso. Nasubukan na kaya nating dito hanapin ang ating kaligayahan? Sa Diyos natin hanapin ang makakapagpabusog sa ating puso at kaluluwa? O dahil masyado nang maraming bagay at kaganapan sa ating buhay ay tila wala na siyang puwang sa atin?
Pangalawa, sa ating kapwa – sa loob at labas ng pamilya, paano tayo makitungo? Tumitigil lamang ba tayo sa daan at ngumingit, tumutulong din, dahil kakilala natin? O kahit sa hindi natin kilala ay magiliw rin tayo? Bilang Kristiyano, ang ating hatid sa lahat ay kapayapaan. Hindi hidwaan. Kapag may alitan sa opisina, sa komunidad, anumang grupo o sa atin mismong pamilya, tayo ba ay nagiging instrumento ng pagkakaunawaan? O pinapalubha natin ang sitwasyon dahil tayo mismo nakikila sa tsismis at sa gulo? Nakikinig ba tayo at naguudyok sa iba upang magpatawad? O kaya naman ay nakiki-ayon tayo sa kanilang desisyon na magalit, lumaban at manghamak ng kapwa?
Akala natin napakalaki ng ating kailangang gawin upang maging alagad ng Diyos kahit sa panahon ngayon. Ngunit nakaligtaan natin sa araw-araw nating pamumuhay hindi man pari o relihiyoso ay mayroon tayong mahahalagang papel na ginagampanan bilang taga-sunod ni Kristo. Inaayon ba natin ang buhay sa kanyang Salita? At nang sa gayon sinumang ating makasalamuha ay nadadampian ng kanyang Mabuting Balita sa ating katawang tao?
Pangatlo at panghuli, kapag ka naggawa na natin ang ating lahat ng dapat gawin, at tila hindi pa rin sumapat, o sa panahong mawawalan tayo ng pag-asa, kumapit lamang sa dasal at ipaubaya sa Diyos ang lahat. Alam nating hindi makakatakas ang kahit sino sa Panginoon dahil sa Diyos nagmula lahat at sa kanya rin babalik hanggang huling hantugan. Ang mahalaga ay ginagampanan natin ang ating tungkulin kahit tila wala itong bunga sa ngayon. Naniniwala tayong mahalaga na maggawa ang kalooban ng Diyos.
Ang pagiging tunay na Kristiyano sa pamamagitan ng pagluklok kay Jesus sa gitna ng ating puso at buhay. Siya ang ating magiging sandigan. Marami mang tumanggi at umaway o gumulo sa ating buhay, tandaang hindi sila magtatagumpay. Dahil may hustisya ang Diyos at walang hanggan din ang kanyang awa na nakakakita ng lahat ng ating paghihirap. Diringgin niya ang ating dalangin at gagantimpalaan ang ating mga gawa maging tapat lamang tayo sa kanya habang buhay hanggang sa kahuli-hulihan. Gaano man katagal. Amen. +
Panalangin: Panginoon, tulungan mo akong panghawakan ang iyong pag-asa. Amen. +
Pagpalain nawa tayo ng Mapagmahal at Makapangyarihang Diyos ngayon at magpakailanman. Amen +
Maraming Salamat sa Inyong Pagsubaybay!
Tulungan ninyo kaming ipamahagi ang Salita ng Diyos sa pamamagitan ng pag-CLICK at SHARE nito. I-TAG na rin ang inyong mga kaibigan sa post na ito!
Copyright Reflections Written By: Admin. FMM Francesca Maria Margarita
